Muhammed Enes Ekinci

Makine aldığımdan bahsetmiş miydim sizlere? Canon 1100D. Giriş seviye bir makine. Mükemmel değil, fakat kötü de değil. Benim gibi bu işe yeni başlıyorsunuz alabileceğiniz bir makine. Ha birde benim gibi şanslı iseniz yanında Canon 75-300mm lens de alabilirsiniz. Neyse, o lensi yanlarında verirken bile ne boka yaradığını bilmiyordum. Fotoğraf çekmek benim için sadece deklanşöre basmaktan ibaretti. Yeni yeni bazı şeyler öğreniyorum. Pek bilgim yok. İşte çektiğim bazı fotoğraflar.

Siz hiç umudunuzu yitirdiniz mi? Karamsarlığa kapıldınız mı? Elbette. Belki de defalarca. Tıpkı benim gibi. Bu herkesin yaşayabileceği bir tecrübe. Fakat buna nasıl karşılık vereceğini bilmek, işte bu sizin farkınızı ortaya çıkarır. Umut geleceği simgeler. Var olan şeyler için umut duyguları besleyemeyiz çünkü. Olacak ve ya olabilecek şeyler için umut duyarız.

Dünya dışı yaşam denildiği zaman insanlar çoğunlukla küçük yeşil canlıları aklına getiriyor. Fakat durum bundan ibaret değil. Bu yaşam denilen kürenin içerisine mikro organizmalar da giriyor. Eğer onlar varsa, bizim gibi gelişmiş canlılarda olabilir.

Sanırsam hepimizi çileden çıkarmaya başlamıştır her video öncesinde gelen o reklamlar. Sürekli "Reklamı Atla" demek için beklediğimiz o 5 saniye işkenceye dönüşmeye başlamıştır. Eminim. Yani bende öyle olmaya başladı. Hele ki MİX'lerde araya giren reklamlar yok mu, onlar beni cidden sinir krizine sokuyordu. Küçük bir araştırma yaptım. Bu reklamlardan nasıl kurtulacağımı rahatlıkla buldum.

Bunu yazmam gerekiyordu. İçimde kalırdı yoksa. Bitti. Sayılır aslında. Daha tam olarak bitmese de şurada 3-4 gün kaldı. 3-4 gün sonra Lise hayatımda bitiyor. Finish. Bu hafta içerisinde Beceri Sınavı'na gireceğiz. Meslek liselerinde oluyor bu sınavlar. Mesleki bir sınav. Geçerseniz diplomanızı alıyorsunuz ki şuana kadar bu sınavdan kalan görmedik duymadık, hocalar da sağ olsun fazla yüklenmiyorlar.

Alıştı bünyem, rüyalarıma girdiğin her gecenin ardından uyandığım sabaha, dinlediğim her şarkının seni anımsatmasına, tüylerimi diken diken eden bakışlarına, gözlerimin dolmasına, seninle kurulmuş hayallere... Bu kadar acıtmasını beklemiyordum. Bu kadar beni benden almasını. Ortada bir bok olmadığı halde sana bu kadar bağlanmayı. Abartmıyorum. Korkuyorum hatta. Bu kadar hayatımın içinde olmana. Çok koyuyor olması bir yana, sanki hiç kapanmayan bir yara.

Şu sıralar kendimi çok avutur oldum. Ne zaman daralsam, ne zaman stajdan ve okuldan sıkılsam kendi kendime "Az kaldı" diyorum. Son sene hiçte rahat geçmedi. Staj, dershane, okul, YGS stresi derken iğrenç bir dönem geçirdim. He birde bunların arasına aşk acısını da sıkıştırmayı başardım elbette. Haftalar kaldı mezun olmamıza. Lise hayatını tamamen geride bırakmamıza. Şöyle durup, "Vay be, lisede bitti" dememize sadece haftalar kaldı. İçim dışıma sığmıyor. Bir yandan da üzülüyorum. Dostlarımdan ayrılacağım. Elbette onlarla görüşmeye devam edeceğim ama eskisi gibi olmayacağı kesin. Hepsi benim için çok kıymetli. 4 yıldır can ciğer olduğum insanlar.